(مخاطب خیلی خاص)

هروقت که خواستم از تو نخونم چشمات نزاشت و افتاد بجونم
شاید قراره تا آخر عمر
اسم تو باشه ورد ِ زبونم
تنها رفیق ِ روزای سختی تنهام نزار تا تنها نمونم تنها نمونم
هم دلبری کن هم دل بسوزون
هم دوست شو هم تشنه به خونم
عاشق کشی با چشمات عجین ِ من تشنه ی این عاشق کشونم
باهرکی قهری با هرکی آشتی
با من خودت باش نامهربونم
تو فرض کن که حق با تو باشه
من واسه این عشق خیلی جوونم
اما تونستم با تو بفهمم هرچی که از عشق باید بدونم باید بدونم
هم دوست شو هم تشنه به خونم
عاشق کشی با چشمات عجین ِ من تشنه ی این عاشق کشونم
.
.
.
هم دلبری کن هم دل بسوزون
هم دوست شو هم تشنه به خونم
عاشق کشی با چشمات عجین ِ.من تشنه ی این عاشق کشونم
هم دلبری کن هم دل بسوزون
هم دوست شو هم تشنه به خونم
عاشق کشی با چشمات عجین ِ من تشنه ی این عاشق کشونم

اگر گاهی ندانسته به احساس تو خندیدیم

و یا از روی خودخواهی فقط خود را پسندیدم

اگر از دست من در خلوت خود گریه ای کردی

اگر بد کردم و هرگز به روی خود نیاوردی

اگر زخمی چشیدی گاه گاهی از زبان من

اگر رنجیده خاطر گشتی از لحن بیان من

                                        حلالم کن 

سلام به همه عزیزانم

خیلی وقت ها زندگی خوشی ها داره اما سختی هایی هم داره ، جدایی ها داره و به هم رسیدن ها داره، ولی چیزی که درد داره جدایی بعد از رسیدنه .اون وقتی که کسی بشه همه کس و همه نفست همه جون و همه دلت، کسی که حرفتو به اون بتونی بزنی تو دنیا، وقتی درد داری غم داری یا خسته ای همه بگن بهت چته اما وقت گفتن زبونت بند بیاد نتونی بگی چی کم داری و چته  فقط نگاه کنی و یه لبخند تحویلشون بدی

فقط پیش اونه که آرامش پیدا میکنی امید بفردا میگیری، وای از روزی که بخوان ترو ازش جدا کنن

نمی دانم اگر روزی نباشی چگونه سوز دل را چاره سازم

نمی دانم اگر روزی نباشی کدامین قبله گیرم سوی نمازم

نمی دانم اگر روزی نباشی چگونه تا خدا پرواز گیرم

نمی دانم اگر روزی نباشی کدامین راه برد سوی حجازم

نمی دانم اگر روزی نباشی چگونه غصه را از خود برانم

نمی دانم اگر روزی نباشی کدامین چنگ دل را از دل نوازم

نمی دانم اگر روزی نباشی چگونه چشمام در آینه بدوزم

نمی دانم اگر روزی نباشی کدامین محرم آید پیش رازم

نمی دانم اگر روزی نباشی کدامین گل کشد در باغ نازم

نمی دانم اگر روزی نباشی چگونه رازی از خود قصه گوید

نمی دانم اگر روزی نباشی کدامین شیشه می دارد مجالم

نمی دانم اگر روزی نباشی چگونه از شوق شعر گویم...

حالا هم حکایت سربازی ما شده این

من یه مدت نیستم یعنی می برنم سربازی تو این مدت دوست و رفیق خوبم حمیده خانوم زحمت مدیریت وبلاگو میکشه

ازش خیلی ممنونم که همیشه جز زحمت چیزی براش نداشتم...

از شمام ممنون میشم اگه با نظرات زیباتون وبلاگمونو قشنگتر کنین

 پس فردا قراره ببرنم سرباز، واسه منم دعا کنین تا به سلامت برگردم کنار کسی که دوستش دارم ، نگذارم بیشتر از این احساس تنهایی کنه چون میدونم بعد خدا اون دل مهربونش به بودن من کنارش خوشه

فقط اینو بگم تا همیشه کنارتم، بدی ازم زیاد دیدی ولی به خوبیات حلالم کن(((دوستت دارم)))

کاش بچه بودم و از دنیا همین تفریحاتو داشتم...
با چه بد بختی خر مگسو و زنده میگرفتم ،
بعد مینداختمش تو شیشه پنی سیلین درشم می بستم میزاشتمش تو فریزر
بعد چند دقیقه میرفتم سراغش ،
این مگس بد بخت یخ که میزد بی حرکت میشد ،
بعد میزاشتمش جلو افتاب گرم که میشد کم کم دست و پاش تکون میخورد و جون میگرفت منم کلی ذوووووق میکردم

حالا این کوچیکترین حیوان آزاریم بود

یادش بخیر کودکیا...

سلام

وقتی دوست نداری روزی رو زور که نیست نمیشه دوست داشت. بهش میگن روز عشق اما من اسمشو گذاشتم روز دلتنگی. نمیدونم چرا همه دلتنگیای دنیا تو این روز میریزن تو دلم، شاید شاید.....نمیدونم

((ولنتاین مبارک))

ادمهایی هستند که گاهی در زندگی باور هایی غلط دارند و حاضر به عوض کردن آن هم نمی شوند.

البته این مشکلی بود که دوستم داشت .نگاهش به زندگی جوری متفاوت بود.این دیدشو دوست داشتم اما گاهی این دید به روح و روانش ضربه ای میزد که من بیشتر از اون ناراحت میشدم.

اما من زندگی را با دیدی پر از اعتماد به نفس مینگریستم گاه زندگی را دوست نداشتم و گاهی عاشقش میشدم. نمی خواستم دیدشو تغییر بدم نمی خواستم واقعیت درونشو تقییر بدم نمی خواستم اون چیزی که نیست رو بهش تحمیل کنم.

اما می خواستم زندگی رو پر امید نگاه کنه میخواستم اینقدر اعتماد به نفس مثل خودم داشته باشه که گاهی اتفاقای بد هم به فال نیک بگیره.

اینقدر دوستش داشتم که حاضر بودم تمام راه زندگی رو با تمام سختی هاش کمکش کنم و او به من درس زندگی بدهد.درس معرفت ،درس عاشقی ،درس پایداری وهمینطور درس عشق را به من دهد.

زیرا که او مرا به خاطر چیزی که ظاهرم نشان میداد نمی خواست به خاطر واقعیت درونم میخواست و من به خاطر اعتمادی که به من داشت حاضر به کردن هر کاری بودم و او بدتر هر کاری را حاضر بود به خاطر من انجام دهد.

در زندگی واقعی دنیایی،باید به پای دوستت بسوزی و بسازی اما در زندگی امروزه که پر از کلاه برداری و بیمعرفتی است سخته دوستی مثل دوستی منو دوستم پیدا کرد.

اما ما سعی کردیم دوستیمون جوری باشه که هر کس شنید حسودی کند یا غبطه بخوره.زندگی را باور داشتیم.باور داشتیم در زندگی با اون همه عظمتش با گرفتن یک انتخاب غلط راه زندگی گم میشود زندگی و تابلو های راهنمایش عوض میشوند.

زیرا الان دیگر جمله دوستت دارم برای ما تکراری شده است عشق الکی شده است زندگی سخت شده است.زمانی که کسی میگه دستت دارم شاید تصور کنید تنها چند واژه ی ساده در کنار هم گذاشته اند و جمله را بیان کرده اند...این تنها یک جمله نیست!دنیا لبریز از رویا های سبزو سرخه!

همین جمله کوتاه!اری همین چند واژه خود کتابیست سرشار از معنا...دوستت دارم یعنی بی حضور تو زندگی برایم بی معناست.

چیزی میگویم به یاد داشته باشید کسی که خیلی دوستتون داشته باشه همیشه نگرانتان است بخاطر همین بیشتر از اینکه بگه دوستت دارم میگه مواظب خودت باش...             

      راستی یه نفر مواظب خودت باش

امشب دلتنگ شدم نه برا نبودن هااش نه برا بغل های گرمش

برا خودم خیییلی وقت بود به خودم فکر نکرده بوودم! چه بیهوده فقط برا کسب کردن نمره با سختی هاا میجنگم

بر سر اینکه امرز امتحان داشتم بازم کم خوابیددم دارم دیوونه میشم انگار رگ های مغزمو گفته باشن و از 2 طرف

بکشند.دلم برا خودم تنگ شده برا لبخند هااام ،باز خوبه او هست درسته پیشم نیست یادش هست

اون بهم زندگی میبخشه وقتی باهام میحرفه دلتنگی هاام هفته سختمو فراموش میکنم،

کل وقایق زندگیمو دارم براش تعریف میکنم اخ من خراب اون لبخندتم چقدر بهم آرامش میده فکر اینکه فردا

بازم با حوصله با عشق به حرفام به دلتنگی هاام گوش میدی تو دلم هیجانی پدید میاره.

عزیزم خستم چرا گفتن اینکه دوستت دارم برام سخته چرا نمیدونی این هارو برای تو مینویسم که بخوانی

اما افسوس که دیگران میخوانند و یاد عشق خود می افتند...

نمیدانم چه میکنی،شاید درس میخوانی امیدوارم موفق باشی،با تو احساس یگانگی دارم خوشحالیت،خوشحالیی در دلم برمی انگیزد

دلم برات تنگییییده چقدر دوست دارم ببینمت،باز خوبه عکست هست چون بدون لبخندت بدون لبات حتما

خواهم مرد.

خدای من خداییست که اگر سرش فریاد کشیدم

آمدم ای شاه ، پناهم بده خط امانی ز گناهم بده
ای حَرمَت ملجأ در ماندگان دور مران از در و ، راهم بده
ای گل بی خار گلستان عشق قرب مکانی چو گیاهم بده
لایق وصل تو که من نیستم اِذن به یک لحظه نگاهم بده
ای که حَریمت به مَثَل کهرباست شوق وسبک خیزی کاهم بده
تاکه ز عشق تو گدازم چو شمع گرمی جان سوز به آهم بده
لشگرشیطان به کمین من است بی کسم ای، شاه پناهم بده
از صف مژگان نگهی کن به من با نظری ، یار و سپاهم بده
در شب اول که به قبرم نهند نور بدان شام سیاهم بده
ای که عطا بخش همه عالمی جمله ی حاجات مرا هم بده

(مشهدی کریمخانی)

چوپان قصه دروغگو نبود

Tek gerçeğimsin sevgiLi... SeninLe yaşıyorum, YüreğimLe seviyorum seni...Ne şiirLer seni anLatsın, ne şarkıLar seni söyLesin, BiLsin herkes, Sen Bana Aitsin... izin vermem kıymet biLmeyen diLLere düşmene, Ben bütün hikayeLerini dinLedim, bütün sevenLerin...Herkes gönLünün çektiği yere gitsin, Ama Sen Dünya Ahiret Benimsin..SeninLe güzeL ağLamak, güLmek, nefes aLmak, yaşamak, sevmek...Beni sensiz düşünme. KaLbim kaLbine, GözLerin gözLerime, ELLerin eLLerime Ait, Sensiz hiçbirsey seninLe herşeyim Ve sevgiLi Sen Nerde, KiminLe oLursan oL, Nereye Gidersen Git BANA AİTSİN

در انتظار هیچ کس نیستم . . .

اما

هنوز وقتی نویز موبایل روی اسپیکر می افتد . . .

دلم می لرزد ! ! !

شاید " تو " باشی . . ......

تو كجايي سهراب؟؟آب را گل كردند...

چشم ها را بستند و چه با دل كردند... 

واي سهراب كجايي آخر؟؟ زخم ها بر دل عاشق كردند...

خون به چشمان شقايق كردند...

تو كجايي سهراب؟؟؟ كه همين نزديكي...

عشق را دار زدند،همه جا سايه ديوار زدند...

واي سهراب دلم را كشتند...

صبر كن اي سهراب قايقت جا دارد...

من هم از همهمه ي داغ زمين بيزارم...

با تو عهد نبستم که روزی عهدم را بشکنم. 

همسنفت نشدم که روزی عطر نفسهایم را از تو دریغ کنم

و با یاد تو زندگی نمیکنم که روزی فراموشت کنم.

با تو آغاز کردم که دیگر به پایان نیندیشم. 

عاشقت شدم که عاشقانه به عشق تو زندگی کنم. 

با تو عهد بستم که با تو تا آخرین نفس بمانم. 

همسفرت شدم که تا پایان راه زندگی با هم باشیم.

همسنفست شدم که با عطر نفسهایت زنده بمانم. 

و با یادت زندگی میکنم که همانا با یادت زندگی برایم زیباست. 

همچنان لحظات زیبای با تو بودن میگذرد ،

از آغاز تا به امروز عاشقانه با تو مانده ام 

ای همسفر من در جاده های نفسگیر زندگی

اگر در کنار من نباشی با یادت زندگی میکنم ،

آن لحظه نیز که در کنارمی با گرمی دستهایت و نگاه به آن چشمان زیباست زنده ام. 

ای همنفس من بدون تو این زندگی بی نفس است ،

عاشق شدن برایم هوس است و مطمئن باش این دنیا برایم قفس است. 

با تو آغاز کرده ام که عاشقانه در دشت عشق طلوع کنم ،

 طلوعی که با تو غروبی را نخواهد داشت.

عاشقت نشدم که روزی از عشق خسته شوم.  

دلم خنده می خواهد، نه خنده زورکی، یک خنده از ته دل... یه خنده از اعماق بچگی... آن هم دراز کشیده روی چمن ها...

شنیده بودم سالهای زندگی زود می گذرد... آنهایی که روحشان مهربان و لطیف بود، گذر عمر را به برق تشبیه کرده بودند... دلم لبخند هایشان را می خواهد که وقتی روی دو لب، مثل باله می رقصید، به من می گفت " قدرش را بدان "

قدر دانستن کار سختی ست... اشک های مرد این را می گفتند... هر لبخند یک نشانه دارد، هیچ وقت نمی توانی بفهمی حرف حسابشان چیست...! لبخند زن چکمه پوش را میتوان قورت داد، مثل لبخند کودکان کارگر پشت شیشه های ماشین... شاید گه گاهی لبخند زدن به آسمان و گفتن مرسی کافی باشد...

امشب یک بار دیگر سعی کردم بگویم سییب، اما لبهایم سخت مقاومت می کنند... شاید نیاز به دوربین و عکاس و طبیعت بکر باشد، تا خود به خود بخندی...

راست می گفتند...! سال های زندگی مثل برق می گذرد... به قول یکی از استادام " عمر و باد همیشه دو رقیب هستند "
دلم یک سییب می خواهد، میان این جمعیت سیاه پوش...!!!

نگاهمان در روح و جانش ریشه دوانده؛

به بازیش می‌گیریم

هر چه او عاشق‌تر، ما سرخوش‌تر، هر چه او دل نازک‌تر، ما بی رحم ‌تر.

تقصیر از ما نیست ؛...

تمامیِ قصه هایِ عاشقانه، اینگونه به گوشمان خوانده شده‌اند.

(دکتر شریعتی)

گفتم : تو ش‍‍‍‍ـیرین منی. گفتی : تو فرهـادی مگر؟

گفتم : خرابت می شـوم. گفتی : تو آبـادی مگـر؟

گفتم : ندادی دل به من. گفتی : تو جان دادی مگر؟

گفتم : ز کـویت مـی روم. گفتی : تو آزادی مگـر؟

گفتم : فراموشم مکن. گفتی : تو در یادی مگر؟

یک روز می بوسمت!

پنهان کردن هم ندارد. مثل احساسات تو نیست که مخفی شان می کنی،

یا مثل خواب دیشب من که نباید تعبیر شود،

مثل نجابت چشمهای تو است ،

وقتی که توی سیاهی چشمهای من عریان می شوند.

عریانی اش پوشاندنی نیست ، پنهان نمی شود…

یک روز می بوسمت!

یکی از همین روزهایی که می خندانمت ،

یکی ازهمین خنده های تو را ناتمام می کنم و می بوسمت!

و بعد ، تو احتمالا سرخ می شوی ،

و من هم که پیش تو همیشه سرخم…

یک روز می بوسمت!

یک روز که باران می بارد ،

یک روز که چترمان دو نفره شده ،

یک روز که همه جا حسابی خیس است ،

یک روز که گونه هایت از سرما سرخ سرخ ،

آرام تر از هر چه تصورش را کنی ،

آهسته ،

می بوسمت…

یک روز می بوسمت!

هر چه پیش آید خوش آید!

حوصله ی حساب و کتاب کردن هم ندارم!

دلم ترسیده ، که مبادا از فردا دیگر « عشق من » نباشی........

به قول شاعر: عشق کلاس اول ، تنها چهار حرف است ،

اما کلاس آخر ، عشق هزار حرف است…

من صبورم اما...

به خدا دست خودم نيست اگر مي رنجم

يا اگر شادي زيباي تو را به غم غربت چشمان خودم مي بندم .

من صبورم اما . . .

چقدر با همه ي عاشقيم محزونم !

و به ياد همه ي خاطره هاي گل سرخ

مثل يک شبنم افتاده ز غم مغمومم .

من صبورم اما . . .

بي دليل از قفس کهنه ي شب مي ترسم

بي دليل از همه ي تيرگي تلخ غروب

و چراغي که تو را ، از شب متروک دلم دور کند. . . مي ترسم .

من صبورم اما . . .

آه . . . اين بغض گران صبر نمي داند چيست

دوست داشتم وقتی که داغونم ، یه نفر بیاد بزنه رو شونه هام و بگه :
” قوی باش مرد ! من هم تنهام . . . ”

تنها بودن را دوست دارم اما در آرامش

دلخوشی من، رنگین کمانی است که از گیسوان باران خورده تو تا صحن مه آلود چشمانم پل می بندد.

دلخوشی من، کشف نجیب لبخندهای توست. کشف خلسه های مرموزی که گمنامی ات را ابدی می کنند.

دلخوشی من، دل بریدن از نگاههایی است که به آینه ها ختم نمی شوند و تکفیر گیسوانی است که با اقاقی های وحشی بافته نشده اند.

دلخوشی من، خواب های زلالی است که از پنجره و پرنده پر است و من پا به پای چشمانی غریبه می بارم. نم نم ولی وحشی

خواب هایی که خواب هیچ کس را آشفته نمی کنند و هیچ نگاه هراسانی را به در نمی کوبد. خواب هایی که پر از آوازهای نخوانده، پر از نخل هایی است که سرسبزی را می فهمند، پر از زخم هایی است که هیچ وقت شکوفه نمی دهند.

خواب هایی که در آن هیچ چشمی دلواپس گم شدن نیست. خواب هایی که عشق حرف مشترک نیست.

دلخوشی من، این است که در شبی آفتابی پا به پای باران، با ضرباهنگ چشمان تو ببارم، تا ناگهان گل دادنت را به نماز بنشینم، یا هر روز از چشمانت کشف کنم که عشق فقط بهانه ای است برای نماز آیات من، تا در بارش گیسوانت با گلویی از ربناهای شعله ور سربلند شوم

دلخوشی من، یک شعر عاشقانه است. یک شعر عاشقانه برای رقصاندن من کافی است. یک شعر عاشقانه که در آن باد، گیسوانت را بگریاند.
یک شعر عاشقانه که در آن عشق فقط از لبان خدا لبخند می شود. عاشقانه ای که در آن بدون حضور آبی خدا نشود به چشمان عاشقت اقتدا کرد. یک شعر عاشقانه که در آن تو .... .

دلخوشی من، این است که هر روز دستانم را در بی برگی کوچه گم می کنم ، تا از زبان پائیز پیراهنت بشنوم که چه کسی شب های مرا طولانی کرده است و چه کسی خاکستر دریا را در نگاهم پاشیده است.

دلخوشی من ، این است که هر روز تاوان آینه را می دهم و هر روز می پرسم چه کسی تاوان دلتنگی ام را ... هر وقت دلتنگی ام گل می دهد. آیته ترک بر می دارد. آینه که شکست

تو در مقابلم قد می کشی با چشم هایی گنگ ولی زلال. شاید مشکی ساده، شاید.

اگر نگاههای روبه رو زبان ساده ام را بفمند، دلخوشی های تازه ام کم نیستند ...

تو را برای ابد ترک می کنم ....

دردهاي من

جامه نيستند

هوا بارانی است و فصل پاییز                                                                                               گلوی آسمان از بغض لبریز

به سجده آمده ابری که انگار                                                                                                              شده از داغ تابستانه سرریز

خدايا!

گاهي که دلم از اين و آن و زمين و زمان مي گيره،

نگاهم را به سوي تو و آسمون مي گيرم،

و آنقدر با تو درد دل مي کنم،

تا کم کم چشم ايم با ابرهاي بهار مسابقه مي گذارند.

و پس از اون که قلبم سبک مي شه.

تو مي آيي و تمام فضايي دلم را پر مي کني.

آن وقت ديگر آرام مي شم.

و احساس مي کنم هيچ چيز نمي تونه مرا از پاي دربياره،

چون تو را در قلبم دارم.