سن یاتالی،من گوزومه              أولدوزلاري ساي دئميشم

أوزوم سنه آي دئميشم

هوای مدرسه ،بوی الفبا                                                                                        صدای زنگ اول محکم  و تیز

جزای خنده های بی مجوّز                                                                                                                   و شادی ها  و تفریحات ناچیز

برای نوجوانی های ما بود                                                                                                                  فرودَ   خشم و تهمت های یکریز

رسیده اوّل مهر و درونم                                                                                                     پر است از لحظه های خاطرانگیز

کلاس درسِ خالی مانده از تو                                                                                     من و گل های پژمرده سرِ میز

هوا پاییزی و بارانی ام من                                                                                               درون خشم خود، زندانی ام من

چه فردای خوشی را خواب دیدیم                                                                                                                تمام نقشه ها بر آب دیدیم

چه دورانی،چه رویای عبوری                                                                                                                 چه جستن ها به دنبال ظهوری

من و تو نسل بی پرواز بودیم                                                                                                                                                        اسیر پنجه های باز بودیم

همان بازی که با تیغِ سرانگشت                                                                                                         به پیش چشم های من تو را کشت

تمام آرزوها را فنا کرد                                                                                                                                                                دو دست دوستیمان را جدا کرد

تو جام شوکران را سر کشیدی                                                                                                                                       به ناگه از کنارم پر کشیدی

به دانه دانه اشک مادرانه                                                                                                                                                           به آن اندیشه های جاودانه

به قطره قطره خونِ عشق سوگند                                                                                                                                        به سوزِ سینه های مانده در بند

دلم صد پاره شد بر خاک افتاد                                                                                                                                  به قلبم از غمت صد چاک افتاد

بگو آنجا که رفتی شاد هستی؟                                                                                                                                  در آن سوی حیات آزاد هستی؟

بگو آنجا که رفتی هرزه ای نیست؟                                                                                         تبر تقدیرِ سرو و سبزه ای نیست؟

کسی دزد شعورت نیست آنجا؟                                                                                                                              تجاوز به غرورت نیست آنجا؟

خبر از گورهای بی نشان هست؟                                                                                                                صدای زجّه های مادران هست؟

بخوان هم درد من ،هم نسل و هم راه                                                                                                                  بخوان شعر مرا با حسرت و آه

دوباره اوّل مهر است و پاییز

گلوی آسمان از بغض لبریز

من و میزی که خالی مانده از تو

و گل هایی که پژمرده سرِ میز

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     غزل مثنوی پاییزی از هیلا صدیقی